In Amsterdam geeft Loret Karman elke maand
een kleine workshop : "bakkie breien".
Onder het genot van een kopje koffie of thee leer je in 2 uur een nieuwe breitechniek.
Daar wilde ik best eens naar toe,
maar ik vind het op de één of andere manier lastig
om naar Amsterdam te gaan en vanaf het CS daar naar toe.
Of met de auto de stad in ...... ook niet fijn!
Nu is er gelukkig voor mij een alternatief:
Bakje Breidzjen in Franeker!
Dat wordt gegeven door Hetty de Jong
die er in haar blog ook over vertelt:
Zo reed ik dinsdagmiddag naar de zuidoost-hoek van Friesland
waar mijn familie woont.
Gezellig mijn ouders en een schoonzus opgezocht
en gelogeerd bij mijn zus.
Woensdagochtend de ruim 80 km naar Franeker gereden,
over heerlijk rustige snelwegen :-).
(Hoe bizar is het om dit nu vrolijk te schrijven,
terwijl ik net op de tv de gruweldaden in Parijs zie.
Ik stop dus maar hiermee)
Het blijft maar door mijn hoofd spelen
hoe je hier mee om moet gaan.
Aan de ene kant wil ik uit respect voor het enorme leed van de getroffenen in Parijs
vandaag niet negeren wat er gebeurd is en doorgaan met alledaagse dingen.
Zoals het schrijven van een nieuwe blogpost.
Aan de andere kant voel ik ook de woede
dat we op die manier de terroristen zo veel macht geven!!
Doordat we even stoppen krijgen zij ook greep op ons!
Maar toch, de goede stemming voor de blogpost heb ik niet meer.
Daarnet las ik een gedicht, geschreven door de nicht van Christel Smallegange, een fb-bekende.
Met haar toestemming zet ik het hieronder op mijn blog:
Geschreven door femke.kuijpers. Niets aan toe te voegen!
Daarnet las ik een gedicht, geschreven door de nicht van Christel Smallegange, een fb-bekende.
Met haar toestemming zet ik het hieronder op mijn blog:
Lieve groet, Nelleke
Twee heel verschillende werelden in één blogje bij elkaar.
BeantwoordenVerwijderenJe gevoel herken ik; gisteravond zat ik heerlijk geborduren toen het eerste bericht van de aanslagen op de televisie kwam.... al snel vond ik Dear Jane niet meer belangrijk en lag ze gefrommeld op mijn schoot terwijl ik luisterde en keek.....
En natuurlijk willen we niet dat terroristen het winnen, maar af en toe voelt het wel even zo.....
En dan vanmorgen onderweg naar de supermarkt : allemaal drukke, vrolijke, blijde, verwachtingsvolle kindergezichtjes, want over een half uurtje komt Sinterklaas!
Zó heerlijk relativerend en zó nodig.......
Groetjes weer
Inderdaad Marjan! Wij gaan zo dadelijk met schoon- en kleindochters ook Sint binnen halen. Ons leven en ons geluk willen we niet laten bederven!
VerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenHet is allemaal dubbel. Helaas kan een handje vol zotten de halve wereld in vuur en vlam zetten. Nu even stilstaan bij de slachtoffers en dan doorgaan met het gewone dagelijkse leven. Die zotten het niet gunnen om daar vat laten op te krijgen. Hoe moeilijk dat ook op momenten als deze is.
BeantwoordenVerwijderenGeniet NU van de kleine dingen in het leven, Margaret
Gek genoeg heb ik gisterenavond niets meegekregen van wat er gebeurd is. Op tijd naar bed gegaan, op tijd wakker. Vrolijk een lekker ontbijtje gemaakt, eitje gekookt. Aan tafel gaan zitten, radio aan, hap.... En toen overspoelden de gebeurtenissen me. Letterlijk en figuurlijk misselijkmakend... Hoe kún je zoiets doen? Ik zal het nooit begrijpen...
BeantwoordenVerwijderenLiefs,
Sandra
Het is inderdaad niet te bevatten. Zo onwerkelijk, het is de buurt waar ik vaak rondloop als ik in Parijs ben. Mijn favoriete restaurant is in dezelfde straat als het Cambodjaanse. Ik heb een aantal vriendinnen wier kinderen in Parijs women. Hier op het platteland is weinig werk , de jonge mensen trekken naar Paries. Dan komt het allemaal wel heel dicht bij....
BeantwoordenVerwijderenOngelooflijk, hé...
BeantwoordenVerwijderenGeen woorden voor...
Lieve groet,
Akkelien
Vreselijk... zooo afschuwelijk en onbegrijpelijk!!! Ik snap het helemaal; het dubbele gevoel, de woede, het verdriet en tegelijkertijd de strijdlust dat we ons leven niet willen laten beheersen door deze terreurdaden... Fijn dat je het zo met ons deelt Nelleke! We voelen dit denk ik allemaal! Lieve groet!!
BeantwoordenVerwijderenNelleke, ik weet niet waar je woont maar Ada en ik gaan altijd naar het Broodje Breien. Ik vertrek vanuit Waddinxveen via Boskoop naar Amsterdam en ik wil je zo ergens oppikken zodat je op een makkelijke manier dit grandioze feest iedere 1e maandag van de maand kan meemaken!
BeantwoordenVerwijderenJa nelleke hetzelfde heb ik zit je er klaar voor een blogje te schrijven en dan staat ineens de wereld stil ,het machteloze overspoelt,
BeantwoordenVerwijderenMorgen maar weer een bakkie breien ,en amsterdam is echt niet moeilijk hoor ,.....hier altijd welkom
Heb er geen woorden voor .... is gewoon niet te vatten ...
BeantwoordenVerwijderenLieve groet, Tinne
We gaan dat met z'n allen doen! In het goede blijven geloven! Afgesproken?
BeantwoordenVerwijderenMooi van Femke!
Ja, zo staan we meteen weer met onze voetjes op de grond en in de harde werkelijkheid van het leven. Maar we blijven breien en delen met elkaar!
BeantwoordenVerwijderenGrtjes, rita.
Prachtig dat gedichtje, en ontzettend waar verwoord door jou Nelleke! Blijven geloven, maar ook rouwen... ik word er heel stil van.
BeantwoordenVerwijderenHet is vreselijk wat er is gebeurd in Parijs. Daar wil ik echt helemaal niets aan afdoen. Ik heb er gisteren echt bij stil gestaan. Op instagram en op faceboek ook een heleboel over gezien. Een mooi fotootje plaatste ik op instagram. Zo ben je er een hele dag mee bezig en dat is goed. Maar dan gaat het leven weer verder en probeer ik zoveel mogelijk, zo niet nog meer, te genieten van de kleine dingen om me heen. Als ik er te lang in blijf hangen, dan winnen zij... vind ik...
BeantwoordenVerwijderenLiefs,
Mirjam